وقتی تصمیم گرفتیم که دخترمون رو از طریق تماشای کارتون‌های انگلیسی با زبان دوم آشنا کنیم، یکی از نگرانی‌های بزرگمون این بود که نکنه این روش باعث بشه دیرتر شروع به حرف زدن کنه. برای همین با یه مشاور کودک صحبت کردیم تا ببینیم این نگرانی واقعاً درسته یا نه.

مشاور بهمون گفت که روش غوطه‌وری زبانی، که دقیقاً همون روشی هست که کودک زبان مادریش رو یاد می‌گیره، می‌تونه برای یادگیری زبان دوم هم مؤثر باشه. یعنی وقتی کودک برای مدت طولانی در معرض زبانی جدید قرار می‌گیره، مغزش به‌تدریج الگوهای زبانی رو دریافت و پردازش می‌کنه، بدون اینکه نیاز باشه ما مستقیماً باهاش تمرین کنیم یا چیزی رو توضیح بدیم.

در مورد نگرانی ما، مشاور توضیح داد که یادگیری دو زبان به‌خودی‌خود باعث تأخیر در گفتار نمی‌شه. بعضی از کودکان دوزبانه ممکنه کمی دیرتر شروع به حرف زدن کنن، اما این تأخیر موقتیه و نشونه‌ی مشکل نیست. این کودکان در واقع دارن اطلاعات دو سیستم زبانی رو همزمان پردازش می‌کنن، و این روند ممکنه کمی بیشتر طول بکشه، ولی در نهایت مهارت زبانی قوی‌تری پیدا می‌کنن.

نکته‌ای که خیالمون رو راحت کرد این بود که تحقیقات نشون داده کودکانی که از طریق غوطه‌وری زبانی (مثلاً تماشای مستمر و طولانی‌مدت کارتون به زبان دوم) یاد می‌گیرن، نه‌تنها دچار مشکل گفتاری نمی‌شن، بلکه در بلندمدت مهارت‌های زبانی قوی‌تر و دایره‌ی لغات گسترده‌تری دارن. البته این یادگیری به‌صورت تدریجی اتفاق می‌افته و ممکنه چندین ماه طول بکشه تا کودک شروع به استفاده از کلمات جدید کنه.

پس در نهایت، ما خیالمون راحت شد که اگه دخترمون رو به‌طور مداوم در معرض زبان دوم قرار بدیم، حتی بدون دخالت و توضیح ما، کم‌کم زبان جدید رو یاد می‌گیره. حالا فقط تصمیم گرفتیم که این فرایند رو ادامه بدیم و صبور باشیم تا نتیجه‌ش رو ببینیم.

اگه فرزندتون زیر دو سال هست کارتونها رو فقط صوتی و با تایم محدود (مثلا نیم سات در روز) پخش کنید و در طول روز تا میتونید به زبان مادری باهاش صحبت کنید. برای کتاب و قصه بخونید که دایره لغاتش تقویت بشه و بقیه اعضای خانواده و اطرافیان هم فقط به زبان مادری باهاش حر بزنن. بعد دو سال هم باز بچه ها بیشتر روز باید در معرض زبان مادری باشن و اینطوری نباشه که کل تایم روز فقط پای تلویزیون باشن، اگر این کارو نکنین آثار مخربش رو طی سالهای آینده روی رفتار فرزندتون میبینید.