با چند تا والد دیگه که تجربه‌ی مشابهی داشتن صحبت کردیم و حتی از یه مشاور هم کمک گرفتیم. چیزی که متوجه شدیم این بود که برای یادگیری زبان دوم، نیازی نیست که پدر و مادر خودشون اون زبان رو بلد باشن. چون توی روش غوطه‌وری، کودک از طریق قرار گرفتن مداوم در معرض زبان دوم یاد می‌گیره، نه از طریق آموزش مستقیم والدین.

در واقع، مغز کودک مثل یه اسفنج عمل می‌کنه. اگه به اندازه‌ی کافی و مداوم صداها، کلمات و جملات اون زبان رو بشنوه (مثلاً از طریق تماشای کارتون)، کم‌کم الگوهای زبانی رو یاد می‌گیره، حتی اگر ما هیچ توضیحی بهش ندیم.

چیزی که خیالمون رو راحت‌تر کرد این بود که ما حتی می‌تونیم بدون بلد بودن زبان، یه محیط غنی برای یادگیریش فراهم کنیم. ما فقط باید:

- کارتون‌های مناسب و مستمر براش پخش کنیم که به زبان دوم باشن.

- به جای ترجمه کردن، صبور باشیم و بذاریم خودش کم‌کم زبان رو درک کنه.

- به یادگیریش احترام بذاریم و سعی نکنیم که مدام تصحیحش کنیم.

حالا بعد از چند ماه، دخترمون خودش شروع کرده به واکنش نشون دادن به کلمات ساده‌ی انگلیسی، حتی بدون اینکه ما چیزی بهش آموزش داده باشیم! ما هم داریم همراه با اون یاد می‌گیریم و حس خیلی خوبی داره.